به دليل خشكي آب و هواي بخش عمده اي از كشور ايران و عدم
ريزش باران كافي در بيش از شش ماه از سال در اكثر نقاط و در نتيجه فصلي بودن آب
رودخانه ها و عدم دسترسي به آب، تمهيدات گوناگوني جهت تامين آب شيرين در فصول خشك
سال شده است. احداث بند، قنات و آب انبار را مي توان از اين جمله نام برد. در اين
رابطه، آب انبار همان گونه كه از نام آن مشخص است، براي ذخيره آب در فصول پر آب و
استفاده از آن در بقيه ايام سال مي باشد. قديمي ترين آثار به جاي مانده از آب انبار تقريباً با
پيدايش اولين تمدن هاي ايران هم زمان است. مخزن آب شهر ايلامي - دورانتاش در
چغازنبيل مربوط به هزاره دوم قبل از ميلاد هنوز باقي است. از دوران حكومت
هخامنشيان نيز بقاياي آب انبار و آب راه هاي متعدد در قصر جمشيد وجود دارد.در
دوره اسلامي، آب انبار نيز مانند ساير ابنيه شهري در مراكز تجمع، مانند راسته هاي
بازار و مراكز محلات و همچنين در كاروانسرا هاي بين راهي احداث مي شده. در شهر هاي
گرم و خشك ايران هر محله اي اغلب براي خود يك آب انبار داشته كه توسط اهالي محل
احداث مي شده و يا گاهي باني آن يكي از افراد متمكن و خيرخواه محله بوده است. آب
انبار توسط اهالي خود محل اداره مي شد و از كسي مبلغي براي استفاده از آن گرفته
نمي شد، فقط اهالي محل خرج تعميرات و نگهداري آن را مي پرداخته اند.